Kelley heeft altijd een passie gehad voor dansen, maar op 13-jarige leeftijd merkte ze haar eerste zichtbare spatader op, aan de achterkant van haar been. Mensen maakten er vaak opmerkingen over, waardoor ze ontzettend zelfbewust werd. Kelley moest veel hindernissen overwinnen, maar heeft haar aandoening uiteindelijk omarmd. Lees hieronder haar verhaal.*
*Dit is een persoonlijk verhaal van de patiënte en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de kennis van JOBST of de huidige stand van de wetenschap. Vraag altijd advies aan een zorgverlener als je symptomen ervaart.
Spataders zijn een genetische aandoening in Kelleys familie. Haar moeders strijd met de aandoening zorgde ervoor dat Kelley zich zelfbewuster ging voelen over haar eigen spatader, die ze kreeg toen ze nog maar 13 jaar oud was. Naarmate Kelley ouder werd, begon ze te begrijpen dat schoonheidsnormen subjectief zijn. Als kind hield ze van zwemmen, en nog steeds als volwassene. Toen ze de kans kreeg om deel te nemen aan het artistieke zwemteam van JOBST, greep ze die kans om te bewijzen dat spataders haar niet kunnen tegenhouden om te doen wat ze graag doet.
Als je tekenen en symptomen herkent die lijken op die van Kelley, vraag dan advies aan een zorgverlener om de juiste behandeling te starten. Intussen vind je hier nuttige informatie over de bestaande aandoening en de mogelijke behandeling ervan.
"Het doet pijn als ik te lang rechtsta. Het doet pijn als ik te lang dans. Het doet pijn als ik uit het vliegtuig stap. Het is geen continue pijn, het komt en gaat. In zekere zin voel ik me gezegend, (...) want ik weet dat de benen van mijn moeder voortdurend pijn doen. En daar bereid ik me op voor, want ik weet dat ik in de toekomst meer spataders zal krijgen."
"Tijdens carnaval moest ik een ambulance bellen, omdat het zo hevig bonsde. (…) Ik was bang dat ik een bloedprop zou krijgen, want ik weet dat je van spataders diepe veneuze trombose kunt krijgen. De spatader van de vriend van mijn vriendje barstte en hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik wist niet eens dat dat kon gebeuren. (...) Maar ze zeiden: "Oh nee, je hebt je kousen niet aan. Je hebt niet genoeg gedronken. Je was buiten in de hitte."
"Als je compressiekousen aan hebt, voel je de vermoeidheid of het bonzen niet. Vooral in het vliegtuig. Ik snap niet hoe iemand – zelfs zonder medische problemen – kan vliegen zonder compressiekousen. Ik snap niet dat je niet opgezwollen bent als je uit het vliegtuig stapt."
"Ik voel me een winnaar. Ik weet dat dat raar klinkt. Zoals wanneer je als kind een wedstrijd wint. Zo voelt het! Je lichaam zit vol endorfines, omdat je kunt synchroonzwemmen, wat trouwens heel moeilijk is. Voor het geval je het niet weet, je hebt er veel kracht in het bovenlichaam voor nodig."
